Quincym. Jego żona Emily wynajęła Quincy'ego jako eksperta w sprawie sądowej o opiekę nad dziećmi. Opinia Quincy'ego stanowiła punkt zwrotny w sprawie. Sędzia zabronił Andrewsowi spotykać się z dziećmi. Wówczas sprawa ta wydawała się ważna. Potem Quincy nie myślał o niej przez wiele lat. Nazwisko Andrews było zbyt popularne, żeby Quincy coś skojarzył, kiedy Kimberly zaczęła opowiadać o swoim szanowanym profesorze. Ciekawe, że Bethie twierdziła zawsze, że to kariera Quincy'ego w biurze zagraża ich rodzinie. Nikt z nich nie podejrzewał, że nawet specjaliści 253 w dziedzinie zdrowia psychicznego mogą stawać w obliczu zagrożenia ze strony niezrównoważonych pacjentów i rozczarowanych rodzin. Andrews przeprowadzał wywiady z Miguelem Sanchezem w ramach badania jego przypadku. Kiedy zapoznał się z serią zabójstw i osobami policjantów zaangażowanych w sprawę, poznał rolę Montgomery'ego i zrozumiał, że prawdopodobnie znalazł innego człowieka, który równie mocno nienawidził Quincy'ego. Odnalazł Alberta w Wirginii i przy kolacji przedstawił mu swoją sprawę. Po wypiciu paru piw ostatecznie przeciągnął Montgomery'ego na swoją stronę. Od tamtej pory Montgomery był jego wtyczką. Najpierw pomógł Andrewsowi poznać zasady i metody pracy biura. Co by się działo, gdyby jednemu http://www.laryngologia-zdrowie-co-i-jak.pl/media/ - Znaleźliśmy samochód Mandy. Rano miałam do ciebie zadzwonić. - Ktoś dłubał przy pasie bezpieczeństwa? - Tak. I w czasie wypadku w samochodzie był jeszcze ktoś. Zostały wyraźne ślady na pasie po stronie pasażera. Dobra wiadomość jest taka, że szeryf Amity znalazł tam włos. Jeśli odnajdziemy tego człowieka, może zdołamy powiązać go z tym przestępstwem. - Jechać samochodem jako pasażer to jeszcze nie przestępstwo. - Popracujemy nad tym. Amity to dobry człowiek. Potrafi zebrać dowody. Teraz powiedz, dlaczego akurat tej nocy pojechałeś do swojej byłej żony! - Martwiłem się. Elizabeth... Bethie rzadko wychodziła z domu. Zdzi¬ wił mnie fakt, że cały dzień nie mogłem się do niej dodzwonić. 120 - Ciekawe, czy on o tym wiedział.
– Ja pierdzielę! – Mann odskoczył pół metra do tyłu i na próżno próbował pozbyć się wymiocin, kopiąc wściekle w krzaki. Młócił rękami powietrze. Jego twarz zrobiła się purpurowa. Rainie nie wahała się. Może nie był to elegancki plan, ale lepszego nie zdołała wymyślić. – Uciekaj – zawołała do Danny’ego. – Uciekaj! I rzuciła się na Manna. Sprawdź żyć? Bardzo mnie to ciekawi. Prawie tak bardzo jak ta sprawa z piwem. Obserwuję cię od wielu miesięcy i muszę się dowiedzieć. Kiedy wylewasz piwo przez poręcz werandy, co wtedy mówisz? – Nie twoja sprawa. – Znowu rozczarowanie. Początkowo wiązałem z tobą wielkie nadzieje, ale zrobiłaś się nieznośna i nudna. Nie jestem pewien, czy jeszcze cię lubię. – Pewnie przez tę broń – powiedziała zimno. – Wstawaj i ręce do góry. Zobaczymy, czy to ci poprawi humor. Uśmiechnął się. – Nie, dziękuję. Tutaj mi całkiem wygodnie. Jestem dobry w tym, co robię. Musisz to przyznać. Dobry psycholog szkolny powinien umieć zainspirować młodzież. Rany, ale mi się udało. Szkoda, że nie widziałaś twarzy Melissy przed śmiercią. Naprawdę nie miała pojęcia, co się dzieje.