nie przekracza możliwości młodej, zdolnej kobiety, która potrafi rozwiązać krzyżówkę z „New York Timesa". - Dobrze pan wie, że nie chodzi o samo słowo, lecz o fakt, że jestem w Summerhill nianią, a pan moim szefem. - A nie mogłabyś raczej patrzeć na mnie jak na sprzymierzeńca, a nie szefa? Bez względu na to, co będzie się działo między tobą a dziećmi, jestem po twojej strome. Musimy stworzyć wspólny front, a zwracanie się do siebie po imieniu mogłoby to jedynie ułatwić. Co ty na to? - Być może. Ale nie potrafię się do pana inaczej zwracać, doktorze Galbraith. R S - To twoje ostatnie słowo? - Obawiam się, że tak. - W takim razie - westchnął teatralnie - Camryn śmiertelnie się na mnie obrazi. Willow nie potrafiła dłużej skrywać uśmiechu. - Zamierza pan ponownie zwracać się do mnie... - Panno Tyler - dokończył za nią. - A teraz, panno Tyler, pozwoli pani, że udam się do gabinetu i pozwolę pani skończyć http://www.orto-optyk.pl/media/ - Może ja spojrzę... - Niedbale położył rękę na jej plecach. Willow wstrzymała oddech. Czuła na skórze jego ciepły i delikatny dotyk. - Ach, wiem już, w czym tkwi problem! - zawołał po chwili. - To krzyżówka z „New York Timesa", więc obowiązuje w niej ortografia języka amerykańskiego, a nie brytyjskiego. Biorąc to pod uwagę, należy zmienić końcówkę, a tym samym ostatnie hasło to... - Pożądanie! - wykrzyknęła. R S - Dokładnie - przytaknął cicho. - To właśnie pożądanie. Oddał jej ołówek. Willow spodziewała się, że teraz niezwłocznie uda się na górę, ale on nie ruszał się z miejsca.

- Kiedy wstałam i wyjrzałam przez okno, zobaczyłam, jak twój wóz odjeŜdŜa. Skinął głową, rozumiejąc teraz jej zmieszanie. - John wziął moje auto, pojechał po zaopatrzenie. Jego jest w naprawie. - Aha - mruknęła, skupiając ponownie uwagę na Erice. Zaczęła opowiadać, jaka to pyszna kaszka na nią czeka. Mark przemierzył kuchnię i cała uwaga bratanicy skupiła się na nim. Wyciągnęła Sprawdź - Muszę podjąć decyzje dotyczące hotelu. Wprowadzić pewne zmiany - westchnęła. - Mój ojciec z pewnością nie pochwaliłby tych pomysłów. - Czasy się zmieniają, Glorio. - Wiem. - Przycisnęła usta do jego barku, czując napływające do oczu łzy. - Chciałabym prowadzić hotel sprawniej, dostosować się do zmian, jakie zachodzą w mieście i na świecie. Chciałabym prowadzić go tak dobrze, jak robił to on. Wiem, że głupio myślę... - Dlaczego głupio? - mruknął Santos. - Niepotrzebnie się obwiniasz. Nie łudź się, gdyby żył twój ojciec, także musiałby dokonywać zmian, nadążać za czasem. - Dzięki - odrzekła, odchylając na bok głowę, żeby popatrzeć mu w oczy. - Już mi lżej. Bardzo go kochałam. - Wiem. - Przestał ją głaskać. - Muszę ci o czymś powiedzieć. Uniosła się na łokciu i zmarszczyła czoło. - Coś ważnego? - To zależy, jak na to spojrzysz. - Nie rozumiem. - Wiem, skąd twoja matka miała pieniądze na pokrycie długów hotelu, wtedy, dziesięć lat temu. - Wiesz? - zdziwiła się. - Skąd? - Od Lily.