- Oczywiście. Proszę wejść do mojego gabinetu - zaprosił ją do środka. - Czy napije się pani kawy? Pokręciła przecząco głową, ale posłusznie podążyła za nim. Scott usiadł za biurkiem i spojrzał w jej stronę. Stała pośrodku pokoju, trzymając w ręku plecak. Postanowił to zignorować. Nie chciał się zastanawiać nad jego zawartością. Najwyraźniej Willow zamierzała odejść. Równie dobrze mogła po prostu wyrwać mu serce. - A więc odchodzisz... - Przeczesał ręką włosy. Skinęła głową, z trudem powstrzymując łzy. - Ale najpierw muszę ci coś powiedzieć. - Może usiądziesz? - Wskazał na jeden z dwóch skórzanych foteli. - Wolę postać. - W takim razie słucham. - To będzie dla mnie bardzo trudne. - Uśmiechnęła się. A właściwie jej usta wykrzywiły się w sztucznym grymasie, bo oczy wyrażały jedynie smutek. - Jestem tchórzem... Gdy- R S bym nie była tchórzem, już dawno bym ci o tym powiedziała... http://www.magazynsplendor.pl twój syn jest Galbraithem, może nas tylko do siebie zbliżyć! - To nie wszystko... - Willow, droga Willow... Za kogo ty mnie masz? Sądzi- R S łaś, że będę tobą gardził z powodu romansu sprzed wielu lat... - Ruszył w jej stronę, ale Willow powstrzymała go. - Nie! Jeszcze nie, proszę - wyszeptała. - Muszę ci powiedzieć jeszcze coś. - Kochanie, nic, co mi powiesz, nie zmieni tego, co do ciebie czuję... - Proszę... - Czuła się tak, jakby miała usta pełne piasku, - Nie powiedziałam ci jeszcze najgorszego. Nie będzie mi łatwo o tym mówić, więc proszę... Nie przerywaj mi.
Clemency otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć. - Hej, hej! Lysander! Gdzie jesteś? - dobiegł ich głos Arabelli. Natychmiast wrócili do rzeczywistości. Dziewczyna zdała sobie sprawę, w jak niezręcznym znaleźli się położeniu. Lysander westchnął głęboko, jego umysł był także czymś zaprzątnięty. - Sądzę, że powinniśmy wrócić oddzielnie - odezwał się wreszcie, starając się mówić normalnym tonem. - Nie chciałbym sprawić pani kłopotów. - Jak możemy to zrobić? - zapytała po prostu. Ode¬tchnęła głęboko. Jeśli zostaliby odkryci, mogłaby się znaleźć w opałach. Markiz uśmiechnął się. Sprawdź się założyć, że synek chowa się w swoim ulubionym miejscu, na dachu przylegającej do domu szopy. Widziała tam przez moment jego czerwoną czapkę z daszkiem. - Chodźmy za nimi, mamo. - Wzięła Gemmę pod rękę. -Chcę mieć Amy i Mikeya na oku. Idziesz z nami, Lizzie? - Nie - odpowiedziała dziewczynka nonszalancko, choć nie udało się jej zwieść Willow. - Chcę najpierw skończyć rozdział. Willow z trudem opanowała cisnący się na usta uśmiech. Wymieniły z matką porozumiewawcze spojrzenia, gdy Lizzie podeszła do stołu piknikowego przy szopie. Dziewczynka musiała sama znaleźć z Jamiem wspólny język. - Wciąż nie wiem, czemu Lizzie tak bardzo chce poznać Jamiego - wyszeptała Willow.