- Okej. - Pójdę się teraz położyć. - Nic ci nie jest, Jack? Zaprzeczył ruchem głowy i skierował wózek do windy. Nagle się zatrzymał. - Ale koniecznie chcę pogadać z mamą. Jeśli zadzwoni. - Oczywiście, obiecuję. 90 Christopher przemknął bokiem koło leżącej Shipley, zbiegł, zataczając się, z następnych dwóch kondygnacji i zniknął na ulicy. - Wezwałem karetkę - rzekł Novak, stojąc na górze, do Allbeury'ego, który klęczał przy nieprzytomnej policjantce. - Nie potrzebuję żadnej karetki - odezwała się nagle. - Po prostu pomóżcie mi wstać. - Proszę się nie ruszać - polecił jej Allbeury. - Pani kostka... - Niech mi pan pomoże. - Zaczęła dźwigać się z http://www.evita-dietetyka.pl dziecko. Nagle serce zabiło jej gwałtownie, gdyż rzeczywiście po drugiej stronie ceglanego murku oddzielającego ich posesję od ulicy stał jakiś mężczyzna. - Pani Patston - rzekł - proszę się nie bać. - Idź do domu, kochanie - zwróciła się Joannę do Iriny. - No, szybciutko, biegnij. - Mamusia też - ociągało się dziecko. - Pani Patston, nazywam się Michael Novak i przychodzę, aby zaproponować pani pomoc. Joanne wlepiła w niego wzrok. Głowa i ramiona przybysza (więcej przez mur nie widziała) wyglądały dość przyzwoicie. Co oczywiście nic nie znaczyło.
- Powiedziałem, że jeszcze nie wiem - odparł, zasuwając zamek w spodniach. - Nie rozumiem, co by ci szkodziło. - Clare nałożyła trochę szarego cienia na powieki. - Tylko sprawdziłbyś, co to za rodzina. - Przecież właśnie z powodu takich przypadków Sprawdź Clare, zadzwoń po pomoc! Dla swojego dziecka! - Mówiłam ci już - głos Clare stwardniał jeszcze bardziej. - Nie trzeba mi żadnej pomocy. 101 Allbeury spojrzał na Novaka, skulonego na miejscu pasażera, z zaciśniętymi pięściami i nieprzeniknionym wyra-zem twarzy. Siedzieli znów w jaguarze, tkwiącym w piątkowym popołudniowym korku. - Pieprz się! - odwarknął Novak. - Kurde, Mike, dorośnij wreszcie! - Po raz pierwszy All-beury naprawdę się rozgniewał - Może mi nie wierzysz, ale naprawdę próbuję pomóc!