nie bez ironii. - Proszę mi powiedzieć, panno Tyler - zwrócił się do niej Scott. - Kim był ten chłopiec u Morgantiego? Pani poprzednim podopiecznym? Spuściła wzrok. - Jamie jest moim synem. - Pani synem? - Sądziłam, że pani Trent podała panu wszelkie istotne informacje na mój temat. - Pani Trent opowiedziała mi o pani kwalifikacjach, a nie o życiu osobistym. Kto się nim obecnie opiekuje? Ojciec? - Jego ojciec... Nie jest zaangażowany - oświadczyła po chwili wahania. - Jamiem opiekuje się moja mama. - Ale ojciec płaci alimenty? - Nie - wyszeptała, nie odrywając wzroku od talerza. - Nie stanowi części naszego życia. Jestem samotną matką, ale nie wpłynie to w żaden sposób na moje obowiązki w Summerhill- zapewniła. - Gdzie mieszka pani matka? - Wynajmujemy niewielki domek na przedmieściach. Mama http://www.epompyciepla.biz.pl Clemency weszła tym sposobem w posiadanie nowego adresu pani Stoneham. Co więcej, nie sądziła, aby matka go znała, kuzynka bowiem przeprowadziła się dopiero niedawno. Clemency po stokroć zadawała sobie w myślach pytanie, czy daleka krewna zechce ją przygarnąć, gdy zjawi się u niej tak niespodziewanie, czy też natychmiast odeśle ją do matki. Tak czy owak, pomyślała z rozpaczą, przekreśli to możliwość tego przykrego związku. Z ultimatum matki wynikało jasno, że Clemency nie ma wyboru. Musi uciec z domu, i to jak najszybciej. 2 Pani Stoneham, pięćdziesięcioletnia kobieta o przyjemnej powierzchowności i włosach lekko oproszonych siwizną, siedziała w salonie swojego domku w małej wiosce Abbots Candover i zajmowała się szyciem, gdy rozległo się głośne pukanie do drzwi wejściowych. Podeszła do okna i ku swojemu zdumieniu ujrzała Clemency Hastings, która w ubru¬dzonym i pogniecionym ubraniu zsiadała właśnie z wozu. Pani Stoneham zauważyła, że nie ma bagaży - trzymała w ręku jedynie małą torbę podróżną. - Przyjechała panna Clemency - oznajmiła w drzwiach służąca. - Dzień dobry, kuzynko Anne. - Dziewczyna niepewnie weszła do pokoju. Była blada i wyglądała na lekko prze-straszoną. - Och, moja droga Clemency! - Pani Stoneham zbliżyła się do niej i objęła ją czule. Przybyła wybuchnęła ze zdenerwowania płaczem i przez kilka chwil słychać było jedynie żałosne odgłosy szlochu i niewyraźnie wypowiada¬nych słów. - Bessy, przynieś proszę herbatę i ciastka dla panny Clemency. - Pani Stoneham poklepała dziewczynę pociesza-jąco po ramieniu i spojrzała na nią z troską. - Clemency, najdroższa, jesteś cała zziębnięta. Chodź tu bliżej, usiądź i zdejmij kapelusz. Opowiedz teraz, co się stało. Mam nadzieję, że mama czuje się dobrze. Dziewczyna kiwnęła głową i przełknęła ślinę. Trochę czasu zajęło jej naświetlenie pełnego obrazu sytuacji, ale i tak pani Stoneham ledwie mogła w to uwierzyć. - Przejechałaś taki kawał drogi na zwykłym wozie? - zapytała. Wydawała się bardziej przejmować warunkami, w jakich kuzynka podróżowała, niż powodem, dla którego uciekła z domu. - Tak. Bałam się, że mnie odnajdą, jeśli wynajmę powóz. Dlatego rozsądniejsze wydało mi się wybranie czegoś skrom¬niejszego. Wuj mojej pokojówki ma małą firmę przewozową i zgodził się mnie tutaj przywieźć. Poza tym tak wyszło taniej - skończyła rzeczowo. - Nie zostało mi wiele kieszonkowego, a nie chciałam wzbudzać podejrzeń, prosząc mamę o więcej. Pani Stoneham, której myśli przed przybyciem Clemency krążyły jedynie wokół śmierci męża, ożywiła się. - I przyjechałaś tu sama?
będę nosić ten mundurek, doktorze Galbraith, jeżeli wpłynie to korzystnie na pańskie zdrowie! Odwróciła się na pięcie i weszła do środka. Patrzył za nią, na jej smukłą sylwetkę: wąskie ramiona, szczupłą talię, zgrabne R S pośladki, długie nogi... Płonął z pożądania. Tak samo jak tego Sprawdź stronę. W ostrym świetle lampy zobaczyła wyraz jego twarzy. Wyglądał na zrozpaczonego. Nic nie rozumiała. To najwyraźniej wina niekorzystnej gry światła. Dlaczego miałby być zrozpaczony? Na pewno nie jej ucieczką. Być może odmowa Camryn doprowadziła go do tego stanu. Miał złamane serce. Ta myśl ochłodziła złość Willow. Wciąż była oburzona, ale jednocześnie zrobiło się jej go żal. - Czy to oświadczyny? - Uniosła pytająco brew. - Tak - gwałtownie przytaknął. - Proszę cię o rękę. Willow, posłuchaj... - A kiedy postanowiłeś mi się oświadczyć? Widziała, że się denerwuje, i czerpała z tego okrutną przyjemność.