Nie ma mowy o pomyłce. Pod warstwą liści i gałązek leżały zwłoki kobiety. 50 - Jest znacznie lepiej. Te słowa Lizzie usłyszała, kiedy kwadrans po dziewiątej -znacznie później, niż zamierzała - przebudziła się z głębokiego snu, a wypowiedział je Christopher. Przez ułamek sekundy mignęła jej w głowie myśl, że nie zapukał, jak to ostatnio miał w zwyczaju, a jeśli nawet, to tego nie usłyszała. Zresztą teraz to i tak nie ma znaczenia. Wstała, włożyła szlafrok i spojrzała na całkowicie ubranego męża - w garniturze, pod krawatem. - Nie ma temperatury? - Tylko parę kresek. - Może jeszcze podskoczyć. - Albo opaść. - Uśmiechnął się. - Lizzie, on już wraca do zdrowia. Od nagłej ulgi osłabła niemal jak po ciosie, tak że musiała usiąść na brzegu łóżka. http://www.doktor-na-zaraz.com.pl/media/ Rolar i Orum dziwnie na nią popatrzyli, lecz nic nie powiedzieli. - To wszystko? - zapytał wampir gnoma. - Nie, nie wszystko. Co więcej, jak Władczyni dach zabrali, tak i u pozostałych czegoś w domu brakuje!* Widziałem w ostatnich dniach naszego wspólnego znajomego,, Kobbiera. Najpierw udawał, że mnie nie zna, a potem... potem... brak słów! No nie, ty zrozumiesz, co za nikczemnik? On... on... nie postawił swojemu staremu przyjacielowi nawet kubeczka piwa! - Orum za¬chłysnął się od oburzenia. Nie wiedząc o co chodzi, po tragicznym grymasie i histerii w jego głosie można było przypuścić, że niefortunny Kobbier wykończył gorąco ukochaną matulę gnoma. - Nie przeżywaj, Orum, naprawię tę tragiczną zbrodnię. - obiecał Rolar, dźwięcznie mlasnąwszy palcami nad głową. Podskoczywszy do stołu chłopak zręcznie strząsnął z tacy dwa kufle piwa, tak, że obie kiwały się jak bańki wstańki na stóle, a czapki żółtawej piany popełzły wzwyż z zagrażającą prędkością. Orsana z leniwym zainteresowaniem badała przyniesiony kotlet, wyciągając z niego łachmany nieokreślonego pochodzenia. - Teraz pojmuję, dlaczego kotlet nazywa się „Syty”. - w zamyśleniu powiedziała. – Jeden dwa kęsy - i pojmujesz, że nie jesteś już tak głodny… - Wczoraj w stajni zdechło chore źrebię - mrugnął porozumiewawczo gnom, ze świstem wciągając piwną pianę. – chciałem zaciągnąć go na mogiły, lecz ktoś mnie wyprzedził... Orsana szybko postawiła talerz na podłogę. Wilk skoczył i jednym ruchem języka porwał kotlet razem z resztkami dodatków. Przechodząca obok służąca nachyliła się nad pustym talerzem. Niewzruszona dziewczyna postawiła talerz razem z innymi naczyniami, co wzbudziło we mnie pewne podejrzenia. Mam nadzieję, że oni chociaż je płuczą?! - Oj, jaka psina! - tymczasem zasepleniła służka, kucając obok wilka. -- A można ją pogłaskać? - Można... - zmęczona pozwoliłam, odchylając się na oparcie krzesła. -- Tylko to nie psina, a wilk, i obcych nie kocha. Dziewczyna podskoczyła jak oparzona i odsunęła rękę. Wilk leniwie odprowadził ją zmrużonym wzrokiem i znów opuścił mordę na przednie łapy. - A ty teraz jedziesz do Arlissa? - niewyraźnie zainteresował się gnom, żując umoczony w czosnkowym sosie chleb. -- Nie radzę... Zwłaszcza z nimi...
- Za naszą córkę! - Głos łamał mu się z emocji. - Doprawdy? - mruknął Paul, ale Tony udał, że nie słyszy. - Kosztowało nas to wiele czasu i mnóstwo kłopotów. * Znany angielski rugbista. A jednak „kłopot" to raczej nie jest właściwe słowo, Sprawdź - To musiał być trudny czas dla twojego ojca - zauważyła Maggie. Ash prychnął. - Może byłby, gdyby miał okazję zauważyć, że jego żona odchodzi. 86 Na twarzy Maggie pojawiło się zdumienie: czegoś nie rozumiała. - Jak to? Nie było go w domu? - Bywał z rzadka. Wolał spędzać czas z kolejną przyjaciółką, w wynajętym specjalnie po to mieszkaniu w Tanner's Crossing. Star wspominała coś o tej „kawalerce", ale Maggie