Nosaczewski wysłał do miłośniczki spacerów kamerdynera. Ten zameldował, że mamzela rzeczywiście jest z tych spacerujących, ale bardzo wybredna, a po ulicy Paryskiej przechadza się nie dla zarobku, tylko żeby ruchu zażyć. Satyr nakazał wobec tego służącemu, by jak najszybciej zaciągnął na nim gorset, nałożył atłasową kamizelkę i aksamitny surdut ze złotymi iskierkami i udał się prowadzić negocjacje osobiście. Czarodziejka śmiała się, strzelała nad wachlarzem błyszczącymi oczkami, ale odwiedzenia jego magnificencji odmówiła i wkrótce oddaliła się, zupełnie zawróciwszy w głowie uczonemu mężowi. Przez dwa dni pan Serafim nie ruszał się z domu na krok i tylko wciąż wypatrywał z okna, czy nimfa nie pojawi się znów. Pojawiła się – na trzeci dzień. Tym razem jednak dała się przekonać perspektywą szafirowego pierścionka, który miał być dodatkiem do dwustu rubli. Ale postawiła warunek: kawaler ma wynająć najlepszy numer w hotelu „Sans Souci”, zakładzie luksusowym, ale nieco wątpliwej reputacji, i zjawić się tam na spotkanie o dziesiątej wieczorem. Uszczęśliwiony Nosaczewski na wszystko się zgodził i za pięć dziesiąta, z ogromnym bukietem róż w ręku, stukał już do drzwi zawczasu zamówionego apartamentu. W bawialni płonęły dwie świece i pachniało wschodnimi wonnościami. Zgrabna, wysoka postać w bieli wyciągnęła do prorektora ręce, ale natychmiast ze śmiechem odskoczyła i wszczęła z konającym z pożądania Nosaczewskim lekki flirt, polegający na kokieteryjnym bieganiu wokół stołu, a kiedy zalotnik kompletnie się zasapał i poprosił o litość, postawiono http://www.apteka-viola.pl zapłacić – westchnął biskup. – I może w nie tak dalekiej przyszłości... No tak, dobrze. – Po krótkiej pauzie przewielebny nieoczekiwanie się uśmiechnął. – Ledwie przyjechał, od razu się kłóci, też niezbyt ładnie to wychodzi. Chciałbym, ojcze Witalisie, słynną waszą wyspę obejrzeć. Od dawna marzę... Archimandryta z uszanowaniem pochylił głowę. – Ja już nawet dziwiłem się, czym waszą przewielebność rozgniewałem, że nigdy Araratu odwiedzinami nie zaszczycił. Gdybyś, przewielebny ojcze, zawczasu raczył się zapowiedzieć, to i powitanie uroczyste bym przygotował. A tak cóż... proszę nie mieć żalu. – To nic, ja do parad nieskory – dobrodusznie powiedział archijerej, udając, że nie zauważył utajonego w słowach przeora wyrzutu. – Chciałbym zobaczyć wszystko tak, jak bywa na co dzień. I od razu teraz zacznę. – A posilić się? – zaniepokoił się ojciec szafarz. – Rybki z naszego Jeziora Modrego, pierogów, marynat, pierniczków miodowych...?
Pociągnęła leciutko, przygotowana na to, że pustelnię nocą zamykają na zasuwę. Ale nie, drzwi poddały się lekko. No bo i przed kim tu się zamykać? Skrzypnęło niegłośno, ale w najzupełniejszej ciszy tak wyraźnie, że świętokradczyni zadrżała. Zatrzymała się jednak tylko na mgnienie oka, znów pociągnęła za kółko. Za drzwiami było ciemno. Nie była to taka ciemność jak na zewnątrz, przeniknięta srebrzystym światłem, ale prawdziwa, kompletna, pachnąca stęchlizną i jeszcze czymś Sprawdź – Że tylko ty? – dokończył za niego Mitrofaniusz z niewesołym uśmieszkiem. – A co to, u mnie w środku sama tylko świętość siedzi? Nie, Matwieju, sama świętość zdarza się tylko w umysłach nudnych, a człowieka myślącego niebo ciężkimi pokusami próbuje. Sprawiedliwy jest nie ten, kto nie miewa pokus, tylko ten, co je przezwycięża. Kto nigdy i w nic nie wątpi, ten ma duszę martwą. – A więc ty, ojcze, wierzysz w te cuda? – spytała siostra Pelagia, odrywając się od robótki. – W przywidzenia, w chodzenie po wodzie i tak dalej? Dawniej inaczej ojciec mówił. – Co chłopak ma na myśli, mówiąc o zmianie zbroi? – wymamrotał z zadumą przewielebny, jakby nie dosłyszał. – Niezrozumiałe... Ach, jak interesujące i wieloznaczne są drogi Pana! Pelagia zaś wypowiedziała uwagę o charakterze psychologicznym: – Na podstawie poprzedniego listu wyobraziłam sobie, że wysłannik waszej przewielebności zapalił się do tej ponętnej damy, zapomniał o poleceniu, z jakim wyjechał, i