zwłaszcza kiedy Kit na ochotnika zgłosił się do przewracania nut. Victoria podeszła do grupki mężczyzn. - Lordzie Kingsfeld, postanowiłam dać panu kolejną szansę - powiedziała, nie zwracając uwagi na Sinclaira, który zrobił krok w jej stronę. Hrabia się uśmiechnął. - To będzie dla mnie przyjemność. Gdy rozbrzmiały pierwsze takty walca, ruszyli na środek pokoju. Victoria z trudem pohamowała dreszcz obrzydzenia, kiedy partner objął ją w talii. Robię to dla Sinclaira, pomyślała. Uniosła wzrok i popatrzyła w chłodne brązowe oczy Kingsfelda. - Przeważnie się nie zgadzamy, więc może powinniśmy zrezygnować z wszelkich dyskusji - zagaił hrabia, odwzajemniając spojrzenie. - Też się nad tym zastanawiałam i doszłam do wniosku, że jest temat, na który moglibyśmy rozmawiać bez obaw: Thomas Grafton. Hovarthowi nawet nie drgnęła powieka. - Byle nie o jego rysunkach - powiedział. http://www.abc-budownictwa.info.pl/media/ Wheaton – by ratować chłopca. Później strumień i wodospad nazwano jego imieniem. Strumień Joshui i Wodospad Joshui. Jedyna córka Daisy i Joshui marzyła tylko o jednym: żeby wyrwać się z Vermontu. Wyjechała do Bostonu i wyszła tam za mąż, a potem razem z mężem zginęła w wypadku samochodowym, osierocając czternastoletniego syna. Sebastian zamieszkał z Daisy, ale on również nie osiedlił się w Vermoncie na stałe. Kilka akrów lasów, pól i ogrodów, oraz stary żółty dom z drewnianymi okiennicami – tyle tylko pozostało z farmy Wheatonów. Daisy po kawałku wyprzedała ziemię miejscowym farmerom i letnikom na budowę domów. Mówiono, że po śmierci męża nigdy więcej nie poszła nad Strumień Joshui.
wyszedł z jadalni, i sam napełnił jej filiżankę. - Widziałem go wcześniej tylko raz, milady, tuż po tym, jak się tu zatrudniłem. Jego wizyta jednak była dość... krótka i dawny lord Althorpe nawet nie zdążył nas przedstawić. Hm. Interesujące. Choć kamerdyner nie powiedział Sprawdź zakochali się w sobie i po dwóch miesiącach wzięli ślub. W następnym roku urodziła się Madison, trzy lata później J.T., a potem Colin zmarł. W gruncie rzeczy nie znała ani Platona, ani Sebastiana. – Lucy? – To głupie. Wiem, że zachowuję się idiotycznie. Możesz mnie pogładzić po głowie i wysłać z powrotem do Vermontu. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Wierz mi, wyświadczyłbyś mi tym sporą przysługę. – Może jednak najpierw opowiesz mi, co się dzieje? Skinęła głową, wzięła głęboki oddech i opowiedziała mu wszystko od samego początku. Nie pominęła niczego oprócz własnego przerażenia.