– Spokojnie, panie Sergiuszu, spokojnie – przyszedł z pomocą doktor. – Teraz my z panem Matwiejem porozmawiamy, a potem ja go wyślę do pańskiej pracowni. Proszę tam iść i zaczekać. Kiedy mamroczący i wymachujący rękoma pacjent zniknął za drzwiami, Donat Sawwicz zrobił straszne oczy i wyszeptał: – Ma pan nie więcej niż pięć minut, żeby opuścić teren lecznicy. Inaczej Lampe wróci i już tak łatwo się pan od niego nie odczepi. Rada była dobra i Berdyczowski uznał za roztropne skorzystać z niej, tym bardziej że dalsze przebywanie w klinice wydawało się zbędne. * * * Matwiej Bencjonowicz kroczył po żółtej ceglanej drodze, wijącej się między płaskimi zalesionymi wzgórzami – zapewne tej samej, którą tydzień wcześniej szedł od doktora nieszczęsny Lagrange. Co się działo w duszy skazanego już policmajstra? Czy wiedział, że dożywa ostatniego dnia na tym Bożym świecie? O czym myślał, patrząc w dół na miasto, monaster, jezioro? W gruncie rzeczy bieg myśli nieboszczyka dawał się odtworzyć bez wielkiego trudu. Należy sądzić, że wieczorem był już stanowczo zdecydowany dokonać nocnej wyprawy do interesującej chatynki i sprawdzić, co to za nieczysta siła przebiła tam sobie dojście do świata ludzi. Jakże to podobne do dzielnego pułkownika! Ruszyć przebojem i niech się dzieje, co chce. http://www.abc-budowadomu.net.pl całkiem goły, a w przypadku osoby duchownej ten naturalny ludzki stan wydawał się nie na miejscu. Ale jeszcze gorsze było to, że zakonnik zmarł podczas chirurgicznej operacji przewodu pokarmowego, wobec tego rozkroić to go rozkroili, nawet zdążyli częściowo wyjąć wnętrzności, ale zaszywać go na powrót już im się nie chciało. Pan podprokurator specjalnie usiadł do koszmarnego nieboszczyka plecami, ale i tak go troszeczkę mdliło. O tym, co mu się przyśni najbliższej nocy, wolał nawet nie myśleć. Pan Matwiej skrzypiał piórem i często wycierał pot na łysince, chociaż w kostnicy gorąco nie było na pewno – z uchylonych drzwi chłodni, skąd wysunięto wózek z ciałem policmajstra, ciągnęło mrozem. Wreszcie najnieprzyjemniejsza część pracy była zakończona. Podprokurator kazał odstawić wózek z ciałem na powrót do chłodni i z ulgą przeszedł do sąsiedniego pokoju, gdzie przechowywano rzeczy samobójcy. – Co z nieboszczykiem? – spytał służka zakonny, który wszedł w ślad za nim, wycierając ręce o zasmolony habit. – Na Ziemię zawieziecie, czy tu go pochowają?
– Podobno. – Klepnął Chuckiego w kolano. – Przynieś nam kawę, Cunningham. – Znowu? – Trzy kubki. Ale tym razem dobrą. Musimy zaimponować agentowi. – Zerknął na odbicie Quincy’ego w lusterku. – Ja poproszę czarną – dorzucił Quincy. Chuckie pomamrotał coś pod nosem, ale wiedział, jak się zachować, kiedy go nie chcą. Sprawdź powinnaś tu być. I jeszcze chcę cię przeprosić. Przecież ja ciebie specjalnie tutaj, do pustelni, przywabiłem. Nie z powodu Teognosta i nie z powodu Hilariusza. Kto zabił, czemu zabił – to wszystko marność. Pan odda każdemu wedle uczynków jego i ani jeden postępek, dobry czy zły, nie pozostanie bez odpłaty. A słowa tajemnicze, zaciekawiające mówiłem ci dlatego, że chciałem jeszcze przed śmiercią Kobietę zobaczyć i o wybaczenie poprosić... Poprosiłem, nie dostałem. Znaczy – tak musi być. Idź. I już mu było spieszno, żeby gość poszedł, zostawił go samego. Zaczął ją popychać ku drzwiom. Znalazłszy się w galerii, pani Lisicyna znów usłyszała cichutki, obrzydliwy zgrzyt. Wzdrygnęła się i spytała: – Co to? Nietoperze? Izrael odpowiedział obojętnie: – Nietoperzy tu nie ma. A co w pieczarze nocami się dzieje, tego nie wiem. Takie to